- - - - - - - - Ruiterbewijs deel 3 - - - - - -
Soap ruiterbewijs deel 3, zondag 7 september 2008.
De week voor het examen was zeer emotioneel ivm het overlijden van dhr. Duijvestijn Sr.
De bloemen die op het erf lagen , de foto en de rouwadvertentie herinnerden ons aan een
bijzonder mens , die er nu niet meer bij was. Andere examens reed hij langs op zijn fiets
en stond dan even stil om te kijken of aanwijzingen te geven. Aanwijzingen waar je trouwens
niets aan had want hij vond alles wat wij deden voor het examen van te voren al niet moeilijk
en wij wel. Dan zei hij tegen mij vóór het springen “gewoon erop af en doen”.
Dat was nu juist het probleem dat “gewoon”doen. Voor een buitenrit zei hij een keer,
nadat hij langs liep “jij zit veel te kort” en ging dan gewoon mijn beugels die ik net
lekker op maat had gedaan anders stellen. Precies zoals hij dacht dat het moest.
Natuurlijk heb ik ze toen weer op mijn maat gedaan , maar wel toen hij niet meer keek.
Zo’n kakker was ik dan wel weer. Nu moest het dus op eigen kracht gebeuren.
Het begon al vroeg met een beetje regen. Om 8.30 uur was ik op de manege om
te poetsen en te relaxen. De rest kwam wat later en een enkeling (Tessa) werd nog gebeld
of zij het niet vergeten was , zo laat kwam ze aan. Het begon wat meer te regenen.
De examinator en zijn vrouw waren verdwaald en wij hoopten stiekem dat zij het nooit
zouden vinden. Dan hoefden wij geen examen te doen in de regen. En al helemaal niet
te springen, mijn trauma. Wij verzamelden in de kantine, samen met onze hoffotograaf
Hans en keken uit het raam, de regen was nu toch echt een stortbui geworden ,
een soort van zondvloed in Den Haag.
De examinator belde nog een keer, werd de weg gewezen en arriveerde iets te laat.
Na overleg met Antoon besloot hij om het examen door te laten gaan. Petra probeerde
hem nog op andere gedachten te brengen door te vertellen dat zij niet wilde dat haar
paard zich blesseerde maar hij liet zich niet ompraten en vond het verantwoord om door
te gaan. De toon tussen Petra en de examinator was gezet, haar wraak zou later volgen.
De 1e groep ruiters mocht aan de theorie gaan beginnen en de andere groep zou het veld
op gaan. De regen bleef maar stromen. De theorie- ruiters namen allemaal plaats aan een
tafel met het gezicht naar de binnenbak waar gereden werd. De examinator vroeg nog
“worden jullie daar niet door afgeleid?” hadden wij maar geluisterd want het bleek
moeilijker dan verwacht. Tot de laatste minuut wisten wij niet of wij het gehaald hadden of niet.
Na de theorie konden wij de andere groep op het veld aan het werk zien. Dat zag er
zeer gedisciplineerd uit moet ik zeggen. De ene volte na de ander werd gereden en ook
de rechte lijnen waren recht. Daarna volgde het springen in de bak, Goodfellow had er ,
met Yvonne , zin in en gaf na elke sprong een bok. Zij bleef er heel cool opzitten maar
ik had het dun in mijn broek want ik moest daarna nog springen met hem.
Iedereen kwam over de hindernis heen met goed resultaat maar wat sprongen zij veel .
Ik had gerekend op 1 goede sprong en dan klaar, mooi niet dus. Minstens 6 keer hebben
zij de hindernis genomen, dat beloofde wat voor de andere groep. Die groep
(waar ik in zat) moest snel de paarden over nemen en klaar gaan staan.
Na het been optillen op commando, het been van het paard wel te verstaan, mochten wij opstijgen.
Good Fellow wilde in 1e instantie niet stilstaan, dan zegt zo’n examinator dat je
dan snel op moet stijgen. Dùh, dat is nu juist het probleem als je ouder wordt en
Astrid heet.
Gelukkig lukte het binnen de tijd en hoorde ik naast mij nog iemand
worstelen met haar paard. Karin had het bij het opstijgen nog minder naar haar zin dan ik.
Lizzy werd diverse malen streng toegesproken maar hield zich oost Indisch doof.
Toen wij allemaal zaten mochten wij het veld op. Hoera!! Dit gaf vast bonus punten
voor het vermaak van het publiek. Kevin en Morris waren net fris van stal en de één
had er veel zin in en de ander helemaal ,maar dan ook helemaal niet.
Dumpy had ook besloten om de bokkenpruik (letterlijk) aan te trekken ,
dus het ontspannen los rijden lukte niet echt of liever gezegd , echt niet.
Janny maakte mooie salto’s in de lucht, Good Fellow wilde steeds de uitgang nemen ,
Morris stond gewoon stil, Karin kreeg de rechte lijnen maar niet recht en dat allemaal
tijdens het examen en in de regen.
Op een gegeven moment moesten wij een volte om de examinator heen rijden zodat hij
ons vermanend of bemoedigend kon toe spreken. Ik gok op het laatste, want wij waren
een ongeregeld zooitje. Daarna ging het met de meeste ruiters en paarden beter.
Na het veld volgde ook voor ons het springen. In de bak was al een ruiter aanwezig
die er gewoon mocht blijven rijden.
Ik dacht eerst dat gaat niet goed zo samen maar het tegendeel was waar.
Door deze ruiter konden wij maar een halve bak benutten waardoor je veel
sneller weer bij de hindernis kwam en minder tijd kreeg om je druk te maken.
Wij moesten maar blijven springen net zo lang tot het goed was .
Dan waren mijn handen te hoog , dan te laag , dan waren de teugels te los ,
dan was mijn hoofd niet omhoog, dan hinderde ik het paard, dan mocht ik niet
aansporen met mijn stem en dan moest ik meer aansluiten. Het duurde en het
duurde maar en net toen ik het leuk begon te vinden waren wij klaar.
Of het voldoende was moest later blijken want wij moesten de weg op.
Ik trok nog even mijn beugelriem los tijdens het stellen , ach wij waren nu
toch al zo laat dan kon dit er ook nog wel bij. Dan nog fijn je eigen instructeur
die je even vertelt dat je de riem naar voren toe moet vast trekken.
Als of je dat al niet tig keer met goed resultaat hebt gedaan tijdens andere ritten ,
ach het zullen ook zijn zenuwen wel zijn geweest. Ik mocht samen met Karin de weg op.
Het leuke was dat zij van te voren had gezegd niet met mij op pad te willen omdat
ik net zo’n zenuwenpees ben als zij, volgens haar dan.
Ik zat echter wel op het braafste paard van stal, Good Fellow en was zelf voor
de weg niet zenuwachtig. Alles was beter dan springen. Ik had de weg zaterdag
avond pas kunnen verkennen omdat ik op vakantie was en ben toen op de fiets verdwaald.
Gelukkig zijn er hulpvaardige mensen in Den Haag dus ben ik ook weer thuis gekomen.
Dat zou mij op het paard niet meer gebeuren, met de route op zak gingen wij op pad.
Good Fellow had niet zo’n zin om voorop te rijden dus na 5 minuten was ik al moe
van het aansporen op diverse manieren zonder zichtbaar resultaat.
Uiteindelijk gaf hij het op en bleef een soort van sukkeldrafje aanhouden,
een slakkengang zeg maar. Toen wij echter de examinator tegen kwamen onderweg
vond hij het een prima tempo. Zeker omdat hij het anders niet bij kon houden op de fiets.
Karin liet hem met Lizzy nog even zien hoe je een spagaat kan doen op het gladde asfalt
en hij was er erg van onder de indruk. Ondanks regen , asociale automobilisten, regen,
zenuwachtige ruiters en paarden, regen, tramrails, regen, stoplichten
(echt stilstaan blijft soms moeilijk) , regen, meelevende automobilisten en de hof
fotograaf die wij tegen kwamen onderweg zijn wij heelhuids thuis gekomen.
Voor Karin een wonder, voor mij niet. Wij waren een ijzersterke combinatie,
niets zenuwachtige mutsen. Wij hebben het op eigen kracht gedaan en naar later
bleek GEHAALD. Naderhand in de kantine komen de verhalen los , de meeste ruiters
hebben het gewoon goed gedaan op de weg.
De één heeft een wat langer parkoers gehad dan de ander.
(Ja,Antoon je kunt het wel leuk vinden al die wegen en rotondes maar het was niet
de bedoeling voor een dagvullend progamma en de examinator wilde op een gegeven
moment ook naar huis)Alleen Petra had nog een appeltje te schillen met de examinator
(zie boven) en toen hij heel relaxed naast haar reed en van alles over haar paard
wilde weten besloot zij om hem van zijn fiets te rijden.
Zij deed net of Ulvira schrok van een rode auto en week uit naar de kant van de examinator,
die kon geen kant op want er was een stoepje. Met gevaar voor eigen leven moest de man
uitwijken naar de stoep en van zijn fiets springen. Best gewaagd als je de uitslag van
je examen nog niet hebt gehad, toch? Gelukkig was iedereen geslaagd
( 1ruiter een herexamen voor de theorie) en zijn wij nu helemaal van het examen gedoe af.
Met dank aan de instructeur en de examinator die ons zeker gerustgesteld heeft.
Zoals hij zelf al zei aan het begin “ik heb voldoende ervaring”. Dat moet hem geholpen
hebben om ons te beoordelen, wij waren een slag apart.