Maanrit
De nachtrit van 10 oktober. Het was 22.00 uur , wij mochten gaan zadelen en opstijgen want Antoon wilde op tijd weg. De paarden die meegingen begrepen er niets van , waren ze net afgezadeld na de les moest het zadel er weer op . Zij waren een beetje zenuwachtig , net als wij. Buiten in het bijna donker opstijgen en zie dan maar eens de gaatjes in je beugelriem te vinden. Uiteindelijk zat iedereen en konden wij gaan. Willem en Antoon hadden zich behangen met lichtjes (rode lichtjes) en waren een rijdende reclame voor de escortbranche. Zij waren wel goed te zien , dat was een voordeel. Het leek goed te doen totdat wij echt onder de bomen kwamen en Willem en Antoon voorop reden . Dan zag je achterin dus helemaal niets meer. Aangezien Good Fellow niet zo van de aansluiterige is moest ik in het begin hard werken om bij te blijven want anders wist je niet waar je voorgangers heen waren gegaan. De paarden moesten ook even wennen want bij het overgaan van zacht naar verhard pad werd er veel gestruikeld. Ook kon je aan de oren van het paard zien dat zij zeer alert waren en probeerden om wat zij niet konden zien wel te horen. Regelmatig werd er geroepen “paaltjes of balkje” maar waar die dan waren was voor mij een raadsel. Ik kon niet eens mijn eigen paard zien laat staan een paaltje in het donker in de donkere grond. Als je dan “boink” hoorde wisten jij en je paard waar dat paaltje was , je had het zo juist geraakt, zeg maar. Door aardige vrijwilligers werden wij geholpen met oversteken van Madestein naar Ockenburg , zij hielden het verkeer tegen voor ons. Nog bedankt daarvoor , je voelt je dan even de koningin met escorte ( geen escort). De volgende rit wil ik dan wel in de koets meemaken. Kan iemand dat regelen voor mij? Onderweg kwamen wij toch nog wel mensen tegen die wakker waren. De één liet zijn hond uit en de ander liet iets anders (er) uit, beslagen ramen , schaduwen ,wat zouden zij aan het doen zijn? Op het strand aangekomen was de branding erg spannend voor een hoop paarden. Het lijkt `s avonds ook meer lawaai te maken dan overdag. Het gebulder van de golven klonk onwijs hard. Nadat de pony’s even voor zichzelf gingen rijden kwam de groep toch weer als geheel bij elkaar. Er volgde na een draf een spontane galop van Good Fellow en hij schoot de laatste paarden van de groep voorbij. Daar schrok een bruin paard (?) van , geen idee wie in het donker, en bokte spontaan. Gelukkig bleef iedereen zitten en konden wij allemaal even in galop. Dan klinken er kreten uit de duinen en blijken dat de dames van de catering te zijn. Gelukkig maar want anders waren het misschien mensen die op de rode lichtjes waren afgekomen. Dat had de rit ws wel een stuk goedkoper gemaakt zo’n bijverdienste onderweg. Misschien ook iets voor de volgende keer? Ik sta mijn koets wel even af voor het goede doel. Na het Atlantic hotel weer de duinen in en naar het parkeerterrein gereden voor een versnapering. Denise en Christine verveelden zich in de kantine en waren zo lief om ons van drank(non alcoholische) te voorzien .Onwijs bedankt hoor! De taai taai werd ook door de paarden gewaardeerd. Zouden zij er ook de hele avond plezier van hebben omdat het zo lekker aan je gebit plakt?? Helaas bleek Buster kreupel te zijn geworden en werd Jeroen gebeld om hem te komen ophalen met de trailer. Wij zouden daar even op wachten. Na enige tijd werden sommige paarden onrustig en werd er driftig rond gestapt, op of naast het paard. De dames van de catering zijn uit solidariteit bij ons gebleven. Toen kwam de trailer. Daar zat Bincky in , zodat Nicole toch verder mee kon met de rit, en Buster ging ermee weg van het parkeerterrein. Wij konden weer op pad . Het was nu onder de bomen nog donkerder dan op de heenweg. Gelukkig reed Willem ergens in het midden zodat wij enigszins een oriëntatie punt hadden. In Ockenburg besloot Good Fellow nog even om tijdens de galop naar Bincky te schoppen, dat is niet fijn in het donker. Je bent als je weer normaal in het zadel zit je richting kwijt en niet onbelangrijk , ook je groepje. Nu was ik al langer de weg kwijt maar dat weet niet iedereen, toch? Vooraan in de groep ging het ook niet helemaal zoals gepland want de kreten die wij hoorden waren niet van plezier zeg maar. Willem heeft onderweg nog een UFO nagedaan en dat is goed gelukt. Hij reed met zijn hoofd onder zijn arm. Dat is best knap als je dat kan. Toen zag ik dat wij weer thuis op de manege waren want wij stonden voor de stallen. Paard geparkeerd, hoeven uitgekrabd , een appeltje gegeven en op naar de kantine. Daar barsten de verhalen los onder het genot van een hapje en een drankje. Heel fijn Ruud dat je nog op wilde blijven voor ons, wat een luxe. Dan is het 2.30 uur geworden en de hoogste tijd om naar huis te gaan. Eens kijken wat de Meyendel rit gaat brengen zondag. Hoewel ik mijn portie spannend al heb opgebruikt voor dit weekend.
Astrid
