verslagje van een paardrijrit.
Manege van Loon in Brabant, al diverse keren bezocht dus hoe moeilijk kan het zijn? Eerst verzamelen bij Judith ( Janny, Linda, Coby, Karin, Tessa, Els, Edith en ik, Jessica ging rechtstreeks) en dan met drie auto’s op weg.
Karin ging direct achter Judith aan want zij wist de weg niet , de straat niet en de plaats niet. Hoe bedoel je lekker voorbereid gaan de dames op pad?
Tessa en ik volgden als laatste auto. Dat ging zeker goed tot aan de Wippolderlaan , daar kon ik niet op tijd invoegen en weg was de rest.
Op beide niet trouwens. Dus een hele tijd gereden en ons zelfs aan de maximum snelheid gehouden maar geen Judith en Karin meer gezien. Op een gegeven moment zei Tessa dat Karin gewoon achter ons reed (nooit herkend die auto), alleen Judith bleef een vraagteken.
Toen wij een afslag moesten nemen op verzoek van onze Tom Tom en wij dat wat al te letterlijk namen bleek dat Judith gewoon weer achter Karin aan reed en dus reden wij alle drie verkeerd . Na het straatje keren gingen wij weer op voor de herkansing. Deze ging goed en wij kwamen ruim op tijd aan. Na een kopje koffie of thee gingen wij de binnenmanege in voor het toewijzen van de paarden. Zoals altijd gingen wij weer massaal voor bomproof paarden. Alleen Edith nam een eigenwijze, deze moest zelfs nog even los gegooid worden voordat zij hem mee kreeg.
Karin was voor het eerst mee en kreeg Henkie. Bij dit paard zat alles er op en eraan , hij liep en stopte automatisch. Zodra hij zag dat de rest stopte deed hij het ook , wat Karin ook zei. Dus hoorde ik de hele weg “Niet doen Henkie”of “braaf gedaan Henkie” of “o, stop je al Henkie”. Het was leuk om te horen. Ik kreeg Pinoccio toegewezen alleen kon die niet gevonden worden. Zou hij toch al weggegeven zijn? Niet dus , want na een tijdje zoeken werd deze terug gevonden tussen de paarden . Daar was hij de vorige avond zelf illegaal gaan staan en stond daar ook gewoon los.
Wij gingen met strozak opzadelen , opstijgen , beugels op maat en op weg. Wij hadden onze vaste instructeur mee, Huib , ook hij was bomproef. Wij zouden in stap vertrekken maar mijn paard wilde dit graag in galop proberen en schoot weg. Dat begon dus al goed. Nou was er wel gezegd dat hij voorwaarts was maar dit was meer raketaandrijving.
De waarschuwing van de instructeur om aan te sluiten omdat de paarden door de kou enthousiast waren kwam iets te laat zeg maar. Na wat stap, draf en galopwerk was de gekte eruit en waren zij weer bomproef als vanouds. Het bos waar wij door reden was zeer drassig en lag vol met grote plassen. De meeste paarden wilden daar niet door heen en gingen dus op de drogere randjes lopen. Daar groeiden ook de bomen.
Dat gaf een probleem, niet voor het paard maar wel voor de ruiter. Een pijnlijk probleem zelfs. Volgens Huib moesten wij onze benen er beter aan houden dan was het geen probleem meer. Helaas hoor je zulke dingen te laat. Wij reden weer een andere route dan vorige keren maar het restaurantje/kroegje was wel hetzelfde. Met ons stopte er ook een mutsen wandel club en even was het nog spannend wie als eerste naar binnen zou gaan.
Huib heeft gewonnen en nam de beste plek in beslag. Dat bleek later een besproken tafel voor de dames te zijn geweest. Zij waren not amused. Janny was door de kou bevangen en vroeg heel serieus aan Huib hoeveel PK 6 paarden bezitten. Hij zei heel droog , “ik kan er niet meer dan 6 van maken”. Toen haar hersenen weer op temperatuur gekomen waren begreep zij het. Na het eten was het opstijgen voor iedereen wat moeilijker dan aan het begin. Voor sommige vanwege de stijfheid maar voor anderen vanwege het vele eten ( een worstenbroodje, een tosti én soep en drinken, hè Tessa). Wij gingen terug over een nog modderiger pad dan heen.
Ditmaal in galop, dat ging lang goed totdat het paard van Coby een takje zag waar het zo overheen, zelfs doorheen had gekund. Helaas besloot het paard te springen en what goes up must come down. Tijdens de landing leek Coby er even af te vallen maar gelukkig voor haar bleef zij zitten. Doordat het paard in de blubberplas sprong èn erin landde kwam er na de sprong een Tsunami aan blubber omhoog en naar achter. Daar reed ik toevallig. Ik kon gelijk mee doen aan het zwarte pieten feest. Alles zat onder de blubber. Coby viel alsnog bijna van haar paard maar nu van het lachen. Zij bood nog een zakdoekje aan voor de meeste troep maar ik zou aan een 2 persoonsdekbed nog niet genoeg hebben gehad. Bij de manege aangekomen mochten wij zelf de paarden vast zetten en afzadelen . Dan heb je altijd van die ruiters die dat vast zetten niet helemaal letterlijk nemen met als gevolg dat het paard ervan door gaat.
Dit ondanks dat de ruiter er naast mee rent en “ Henkie, Henkie” roept. Toen er “Astrid help “geroepen werd heb ik maar even ingegrepen en gezegd “laat het paard gewoon los”. Hoe simpel kan het zijn. Doordat het paard zijn eigen plek mocht kiezen stond hij zeer snel stil en kon hij zo weer gepakt en terug geleid worden. Makkie toch. Ik heb er wel de hele tijd van in een deuk gelegen. Dat gezicht , geren en geroep van Karin , je moet het gezien en gehoord hebben , het was zeer hilarisch. Ik verheug mij al op de volgende keer. Het was een hele leuke dag met schitterend weer , prettig gestoorde paarden en dito gezelschap. Op de terug weg hadden Tessa en ik wat onenigheid met Tom Tom en reden wij iets anders dan gepland naar huis. Wij hebben ons de hele weg afgevraagd of wij wel de goede kant op reden. De plaatsen die op de borden aangegeven stonden brachten daar beslist geen duidelijkheid in. Uiteindelijk zagen wij Den Haag zuid staan en kwam ook voor ons alles goed.
Astrid
===================================================