----------------- Ditjes en datjes --------------------


Zaterdag 4 juli, een ijslanderrit op Walcheren

Na een aantal keren bij Manege van Loon geweest te zijn wilden wij iets anders proberen. Dus via internet wat gegoogeld en een manege redelijk in de buurt gevonden, nog steeds bijna 2 uur rijden. Omdat het mooi weer was en wij drukte naar Zeeland verwachtten hadden wij om 13.00 u afgesproken. Wij zouden pas om 19.00 uur op het strand mogen, net als hier bij ons, en zouden de rest van de tijd op een terras aan zee door brengen. De weg naar Zeeland ging helemaal goed alleen aan het eind als de Tom Tom al een tijd zegt “bestemming bereikt” slaat de twijfel toe. Na wat intern overleg met de volg auto bleek dat wij voor de opgang naar het strand stonden. Nog even parkeren en naar het strand. Janny had al een strandtent bezocht voor ons en goed gekeurd zodat wij direct wisten naar welke tent wij moesten gaan. Nog bedankt daarvoor. Wij vonden een mooie plek onder de parasol en namen een drankje en een hapje en gingen toen het tijd was op weg naar de manege. Eerst nog even van het parkeerterrein af zien te komen. Wat een gedoe zeg! De slagboom stond te dicht op de uitrijbaan waardoor er heen en weer gestoken moest worden op de vierkante centimeter met een prullenbak erachter en rijen wachtende auto’s naast je. Tevens was er een helling bij de slagboom dus mijn dag kon niet meer stuk. Ik had Tessa er al uit gestuurd om de euro’s in de automaat bij de slagboom te stoppen want dat kon ik er niet meer bij hebben. Helaas zit mijn achteruit naast mijn 1e versnelling en zodoende stoof ik achteruit richting prullenbak toen ik vooruit ging gassen om de helling te nemen. Nog niet helemaal wakker probeerde ik het nog een keer, met het zweet in mijn bilnaad, en reed dus weer met een rotgang achteruit ipv vooruit. Uiteindelijk viel het kwartje en had ik de juiste versnelling te pakken. Ik stoof de helling op , zo de weg over , alleen moest Tessa nog in stappen maar waar ga je stoppen als je direct de rijweg op ben zonder vluchtstrook? Dan maar stoppen op de weg en hopen dat iedereen het je wil vergeven, wij waren tenslotte erg blond tijdens deze uitrij actie. Bij de manege aangekomen was het wel anders dan wij gewend zijn, geen drukte, geen stalmeisjes , alle paardjes los bij elkaar en geen kantine . De instructrice kwam achter haar bord eten vandaan en wees ons een paardje aan. Karin had weer een Henkie met alles erop en eraan,zij heeft ook altijd geluk. Dana had een ondeugende ijslander , Janny had er 1 met een mank been, Agnes had weer een Vosje gekregen , Tessa een voorwaartse , Edith, Coby en ik hadden een lieve ijslander. Zij vroeg aan niemand hoeveel rijervaring wij hadden en ook niet wat wij wilden. Niet helemaal gerust moest ik toch even weten waarom zij niets van ons wilde weten. Zij zei dat zij het zelf in kon schatten wat voor ruiter en paard samen konden. Dat is achteraf gezien ook prima gelukt! Met enige scepsis gingen wij onze paardjes vangen , poetsen(Karin weer niet) en opzadelen. Het opstijgen was een hele aparte ervaring want de zadels bleven maar wiebelen en je had het idee dat je er aan de andere kant weer vanaf zou glijden. Toen iedereen zat gingen wij op pad. In stap richting strand en ook nog even in draf. Dan gaan een aantal paardjes vanzelf in de tolt , een extra gang waarbij zij wiebelen met hun achterwerk. Een soort van homo loopje lijkt het. Voor de ruiter is het een hele bijzondere ervaring , het zit heerlijk alleen het ziet er zeer komisch uit. Al die wiebelende , waggelende billen. Net de gay-parade. Niet elk paardje kan het en soms moeten zij geholpen worden om het te doen. Doe je dat niet dan heb je na een dag zure melk ,zeg maar. Op het strand aangekomen was dat heel anders dan bij ons. Er waren bijna geen badgasten meer en ipv strekdammen hadden wij hier houten palen in het zand . De tussen -afstand was wat minder dan bij de strekdammen. Daar was in ieder geval 1 ruiter erg blij om! Wij gingen galopperen , ook dat was heel erg leuk ,apart en snel. Ook het zeewater vonden de paardjes erg leuk om doorheen te gaan. Wij zijn nog door een fotograaf op de foto gezet, hij heeft Karin van haar beste kant gezien. Veel te snel gingen wij weer terug , wij hebben genoten en gaan beslist nog eens. Iedereen heeft toch het geschikte paardje gekregen, zelfs Good Fellow zat er tussen. De juf had het goed gezien maar alle paardjes waren braaf. Na een kort rollen in het zand aan een touw mochten wij de paardjes weer loslaten in hun groep. De terug reis kon beginnen en Janny heeft ons na een korte rondleiding (al dan niet bedoeld) op de pont geloodst.
Astrid


===================================================