Zaterdag 19 maart 2011 , dé dag om het grootste paardenras ter wereld te gaan rijden, de Shire.
Via internet en de website van Joke (de paarden mamma) hadden wij ons al geďnformeerd over de grootte en de bijzonderheden van dit ras.
Dan blijkt maar weer eens dat de theorie nooit zo is als de werkelijkheid.
Wat waren ze groot!!!!!!
Wij verzamelden om 7.00 uur om naar Vorden te gaan met 8 ruiters.
Na een enerverende rit (Coby reed al bijna aan het begin een brommer plat en er was veel mist) van bijna 2 uur kwamen wij op tijd aan bij de paarden.
Zo erg op tijd zelfs dat de paardenjuf er nog niet was.
Wij waren zo dapper om zelf maar vanachter het hek naar de paarden te gaan kijken.
Omdat ze niet allemaal heel dichtbij kwamen leken ze ook niet zo heel erg groot.
Of zouden wij toch allemaal aan een bril moeten?
Toen wij de wei in mochten omdat Joke was gearriveerd kwamen bijna alle paarden op haar af.
BR>
Zij riep ze bij naam en vertelde van elk paard ALLE bijzonderheden.
Dat is ’s zomers denk ik, een stuk prettiger dan ’s winters in de wei.
Ondertussen wandelden/denderden de paarden gewoon tussen ons in en duwde ons opzij.
Beslist niet lelijk of agressief bedoeld , alleen maar nieuwsgierig maar je krijgt er toch een hele optater van.
En dan zo dicht bij je ,zeker 6 paardenbillen, dan zijn ze echt groot, reusachtig groot en intimiderend.
Wij waren allemaal behoorlijk onder de indruk, ook van Joke trouwens die maar bleef vertellen dat ze heel lief waren.
En wij maar denken “dat kun jij makkelijk zeggen” want het blijft veel paard.
Nadat iedereen zijn voorkeur had mogen opgeven werden de paarden verdeeld en mochten wij ze gaan ophalen.
Dat was een spannende aangelegenheid, je “eigen” super grote paard meenemen aan een touwtje van 5 cm dik.
Ze liepen goed mee en werden naar de binnenbak gebracht.
Daar zochten wij de ogen/ringen of haken om de paarden aan vast te zetten.
Wij konden heel lang blijven zoeken want die dingen waren er niet.
Het was de bedoeling om ze met de hand vast te houden en tegelijk te poetsen met de andere hand.
Dit was in het begin een beetje van een stoelendans , de paarden en ruiters draaiden om elkaar heen.
Het was poetsen met hindernissen, zeg maar.
Zo wie zo was het al moeilijk want hoe poets je een paard van 2.07 meter hoog als je er niet eens bij kunt?
Nadat wij ons zo kalm als altijd hadden opgesteld ging het vanzelf goed. Grapje!
Doordat Joke en Thiery?( paarden juf 2) zo heel erg geduldig en relaxed waren lukte het ons bange poepers ook om wat relaxter te worden. Zij hielpen waar nodig met poetsen, zadelen , optuigen en opstijgen. Niets was hen te veel.
Nadat wij allemaal op een paard gehesen/getakeld/ geholpen/geduwd waren konden wij even instappen in de bak om te wennen.
Dit gaf de juffen de tijd om hun stalen ros te pakken. Zij gingen nml. niet mee op de paarden maar reden er naast.
Dat gaf in het begin beslist wat angst zweet bij ons want wat zouden zij kunnen uitrichten op de fiets als de paarden ervan door gingen.
Hoe hard konden zij werkelijk fietsen?
Omdat het alternatief was dat wij zelf gingen fietsen bleven wij toch maar zitten , maar even slikken was het wel.
Na een heel stuk stappen ,waarbij ons telkens werd gevraagd of het ging en of wij vragen wilden stellen, raakten wij al gauw vertrouwd met de paarden.
Ze waren echt zo braaf als Joke al gezegd had.
Ze stonden ook mooi stil voor het maken van foto’s.
Dit deden beide juffen, dat was lief van hen want hoe ga je anders thuis vertellen dat je zo’n groot paard hebt gereden. Van onze betrouwbare gezichten hoeven wij het niet te hebben.
Na de stap volgde de draf en ook dat ging helemaal goed.
De galop mochten wij zelfstandig doen, daar was niet tegen aan te fietsen maar de paarden waren zó braaf en getraind dat zij geen stap verder/harder gingen dan mocht.
Voor sommige onder ons was dat wel een beetje jammer want de galop was zo voorbij maar het was geweldig!
De Shire race werd ook nog afgewerkt op een speciaal pad, dat wisten de paarden precies.
Er was een paard (Dapper) die kon niet tegen zijn verlies en besloot om dan ook maar niet te verliezen.
Halverwege het pad , wat nog in stap genomen werd, ging hij al terug. Hierdoor kwam hij als 1e aan bij de finish en had dus in zijn optiek gewonnen.
Helaas voor hem werkte het zo niet en liep juf Joke met hem aan de hand mee naar het eind van het pad waar de race kon beginnen.
Dat was zo’n geweldig gezicht , al die paarden die op je afkomen rennen.
Op het commando van Joke stopten zij met rennen en stonden snel stil. Zo braaf!
Toen de ochtend route gereden was gingen wij terug naar de stal en de wei want het was lunch tijd. Er volgde nog wat gymnastische toeren op het paard, helaas was de landing niet voor iedereen even gelukkig.
De paarden werden afgezadeld en los gelaten in de wei. Daar gingen zij natuurlijk allemaal liggen rollen in de blub.
Zij wisten natuurlijk dat wij ze dan ’s middags vóór het rijden wéér moesten poetsen.
Het zijn net kleine kinderen, net zo ondeugend.
Na de lunch buiten in de zon gingen wij de paarden weer uit de wei halen, een stuk vertrouwder dan ’s morgens.
Natuurlijk liepen zij weer braaf mee. Wij werden weer geholpen waar nodig en alles ging heel rustig.
Er volgde weer stap, draf en galop in de middag en helaas kwam er een einde aan ons paardrij avontuur.
Wij hebben genoten van de paarden, de omgeving en zeer zeker van de vriendelijkheid , het relaxte , het geduld en de liefde voor deze paarden die de beide dames Joke en Thiery? op ons overbrachten.
Wij hebben al bij verschillende mensen (maneges en particulier) tochten gemaakt maar zijn nog nooit zo vriendelijk ontvangen als bij deze dames.
Bedankt voor een onvergetelijke dag!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Astrid
===================================================