Zaterdag 08 oktober 2011, Manege de IJslander in BiggekerkeIJslanders
Zaterdag 8 oktober 2011, Manege de IJslander in Biggekerke
Wij hadden het er al maanden geleden over gehad om weer eens een
ander paardrijritje te gaan doen. Na de grootste paarden ter wereld
( Shires 2.07 meter hoog) gingen wij nu voor een kleiner soort, de IJslanders.
Helaas zijn er maar 8 IJslandse paardjes beschikbaar dus was het
een gepuzzel wie mee mocht en kon. Nadat er een aantal ruiters “hun” paardje
ter beschikking hadden gesteld wisten wij wie, maar nog niet wanneer.
De bedoeling was lunchen op het strand en dan naar de manege voor een avondrit
omdat je voor 19.00 uur niet op het strand mocht komen. maar dan kon die niet
en dan een ander weer niet, dan was het vakantie , dan was zij op vakantie,
een heel gedoe dus. Uiteindelijk werd er een datum gevonden maar dat was pas
in oktober.Dan had vooraf lunchen en een avondrit rijden niet veel zin.
Dus werd het een ochtend rit (wij zijn zó flexibel) en een lunch na het rijden.
Alleen het buiten eten viel af, dat was te koud en te nat. Gelukkig wist Janny
een leuke tent in Westkapelle, vlak aan het water. (aanrader)
Om 8.15 uur verzamelen bij Judith en Coby buiten vóór de deur
(wat deed jij binnen Hans???) en dan meteen weg. Karin, Joop,
Janny en Edith gingen rechtstreeks naar de manege.Na een stevig
ritje van bijna 2 uur waren wij op tijd bij de manege en kregen
een paardje toegewezen. Op de vraag van juf Lisa wie een braaf
paard wilden gingen er 5 handen de lucht in. Wij lieten de wilde
paarden over aan, zoals gewoonlijk, Edith en Judith.
Yvonne had , heel wijs, een erg braaf paard gevraagd. Die kreeg zij
dan ook alleen was het een paard wat alvast in zijn winterslaap was
gegaan. Zijn hoofd hing op het hek,zijn ogen waren dicht, hij snurkte,
hij bewoog niet en was dus inderdaad braaf, alleen liep hij ook niet.
Yvonne heeft nog nooit zo hard moeten werken op een paard.
De rest kreeg ook zijn/haar paard wat gewenst was en voelde zich er
meteen veilig op. Wij konden op pad en hadden er zin in. Het waaide wel
hard en het was beslist geen lekker weer maar daar merkte je niets van.
Het was in ieder geval droog! Bij de 1e draf hebben wij aan de “nieuwelingen”
geprobeerd uit te leggen wat de tölt was en hoe lekker dat wel niet reed.
Volgens mij heeft niet iedereen deze luie heerlijke zit kunnen ervaren.
Misschien iets voor de volgende keer?
Bij het strand aangekomen bleek het precies op dat moment hoog water te
zijn en met windkracht tig was het ook erg hoog water en geen strand.
Daar gaat je galop denk je dan. Gelukkig was juf Lisa bekend met de weg
en koos zij ervoor om om te draaien en de andere kant op te rijden,
daar waar wel (wat) strand was.
Helaas vertelde zij ook wat wij moesten doen als wij (door het hoge water)
in drijfzand terecht kwamen. Met name Karin en Yvonne liep het hierdoor
dun in de broek. De instructies maakte het er niet beter op. Als je voelde
dat je wegzakte moest je heel snel naar het droge gedeelte gaan. Mét je paard.
En dat was bij het paard van Yvonne nu net het probleem, dat snelle!
Hij liep wel met veel zwepen maar snel , dat zag zij niet gebeuren.
Wij ook niet. Karin voorzag meer problemen met een droog plekje vinden.
Wij ook. Maar gelukkig viel het allemaal wel mee onderweg en was het meer
uit voorzorg gezegd dan uit noodzaak. Maak dat Yvonne en Karin maar eens wijs.
Wij hebben heerlijk relaxed gegaloppeerd in de branding , langs een
kite surfer, losse plastic klapper dingen, een verdwaalde boei en een
paar mensen. De paarden hadden er niets van en gingen gewoon hun gang.
Zelfs toen die mensen ons aanspraken en staande hielden voor een foto
bleven zij rustig en poseerde geduldig. Zouden zij weten dat die mensen
(Joop en Janny) bij ons hoorden?
De strandrit was veel te snel voorbij en wij moesten weer aan de
terugweg beginnen. Bij de manege aangekomen mochten wij de paarden
nog even laten rollen in het zand. Daar hadden zij na het zandstralen
op het strand niet veel zin meer in. Zij vonden het gras aan de zijkant
veel belangrijker dan het zand. Wij hebben onze spullen opgeruimd,
paarden gestald en konden op weg naar het restaurant.
Dat plan hadden meer mensen opgevat want het was behoorlijk druk op
de parkeerplaats van het restaurant. Dit bleken fotografen te zijn die
daar klaar stonden voor de één of andere happening.
Nieuwsgierig als wij zijn heb ik gevraagd wat zij wilden fotograferen,
het bleken verrekijkers te zijn ipv fotocamera’s. So what?? De vraag
“wat is er te zien” blijft hetzelfde. Het bleek dat zij de meeuwen
aan het bekijken waren. Volgens Joop kun je dat op maandag,
vuilnisbakkendag, ook in Den Haag zien en dan met beter weer en vanuit
je eigen raam! De vogelaars voelden zich vast niet serieus genomen.
Wie wel met Joop erbij???
Het eten was reuze gezellig zo met z’n allen, een goed restaurant
op een prima locatie en heerlijk eten. Wat een prima afsluiting van
een heerlijke paardrijrit. Wij gaan beslist nog een keer rijden en
zijn zelfs van plan in de winter te gaan. Dan zijn de paarden wat minder
sloom en dus wat wilder. Ja, wij worden durfals
het moet niet gekker worden!
Judith en Coby bedankt voor het willen rijden ernaar toe en Judith
bedankt voor het voor de deur afzetten. Wat een luxe!!!!!! Janny bedankt
voor het reserveren van een goed en gezellig restaurant.
Astrid
===================================================